Je bent als operette (verschenen in dichtbundel Stroom 2013 Kunstacademie Maasmechelen)

 

Je bent als operette

 

Jij strekt me tot eer:

niet zoals het ezeltje strekje

spelletje dat mensen soms spelen;

minder maatschappelijk fantoom.

Je ontdoet me van mijn opera,

van mijn melancholische pauk die je

met je stevige contrabas begeleidt;

je hebt me zelfs tot pianospel verleid.

 

Je maakt de tango in me los; die Argentijnse,

en bij de tawny delen we een sigaar.

Jouw dij streelt mijn been zodat het sierlijk om je slaat,

feilloos volgzaam, met mijn ogen dicht.

Jij haalt zo zelfs een lach uit mij,

gierend, ik, feministe die niet beter

wist totdat de kroost mij tot

zacht moederschap kreeg belijd.

 

Je ramt ook de punk uit mij,

begeleidt mijn Siouxie naar de klavecimbel:

Happy House in libretto Mozart stijl,

alleen jij orkestreert het boeiend, simpel.

Jij maakt me tot week

dier, vol begeerteplezier

en toch staat ‘s ochtends op:

mijn mens met liefdesmoraal.

 

Je rukt de dualiteit uit mijn lijf;

als ik weer eens zweef of beef,

zorgen jouw begripvolle ogen

voor mijn weer rustig verblijf.

Jij breekt mijn muren af stukje

per stukje, soms abrupt zoals

de Berlijnse; en die was er 

niks tegen of die Bol die

ik mezelf toegeëigend heb.

 

Jij negeert mijn Gestapo van veiligheid

en overlevingsdrang die wegsijpelt,

kust me traag, al jaren in beetjes

tot zinopwekkend zijn, of je rukt me eruit.

Je doet me Strauss voelen,

stuurt mijn ontkenning de laan uit.

Jij leidt mijn emo-bedrijf,,

mijn pc als een vaste schijf.

 

Je  bombardeert me zelfs tot zangeres;

ik die hier nauwelijks talent voor heb.

Alleen U2 en jij in de lege woestijn,

drie volle weken voelt als levenscontent.

 

Je bent als operette:

jij, meest allesomvattende vent.