De eerlijke ontboezemingen van dichteres Sandra Elisa Maes zijn – om wijlen Thé Lau te citeren – rauw, hees en teder. En ze neigen in al hun emotionele open- en blootheid meer naar de optimistische dan de cynische kant van het spectrum.

In haar eerste, succesvolle dichtbundel 'Oerdrang', en nu in haar opvolger 'Het Moederschip', gaat Sandra Elisa Maes onverschrokken op zoek naar de metafysische kern van wat haar en ons allen bezighoudt: het mysterie van liefde en genot, de lusten en lasten van vriendschappen, relaties en gezin, de duivelsheid én de engelachtigheid van de mensheid.

Voor deze dichteres is poëzie een methode om de werkelijkheid te onderzoeken op een radicalere manier dan proza dat kan. Als woordkunstenares en taalvernieuwster schrikt zij er niet voor terug om de betekenaar aan de betekenis aan te passen, en nieuwe woorden en wendingen te bedenken als de oude niet volstaan.

Om die reden bevat 'Het Moederschip' zowel rauwe als hoopvolle gedichten geïnspireerd op schilderijen, foto's, dansvoorstellingen, zelfs smaak- en wijnpaletten van kruisbestuivende kunstenaars. Vooral kunstschilder Bart Deglin, die via zijn schilderijen ooit haar writers block wist op te heffen, is in deze tweede dichtbundel haar belangrijkste 'puze' . Hij schilderde ook de cover.